اشتباهات رایج در معماری داخلی هتل ها

طراحی و ساخت هتل ها مانند اماکن و پروژه های دیگر، شامل اصول و استانداردهایی می شود که البته کمیت و اعداد و ارقام این استانداردها بسته به مساحت زمین، درجه کیفی هتل و کاربری های ویژه آن تغییر می یابد. طبیعی است به منظور ذکر«اشتباهات رایج در معماری هتلها»، ابتدا باید به بررسی این اصول و استانداردها بپردازیم و سپس خطاها و اشتباهات رایج را مطرح کنیم، اما محدودیت حجم مقاله، این مجال را نمی دهد. بنابراین ضمن پرهیز از زیاده گویی، به تشریح مثال هایی از اشتباهات رایج در معماری داخلی هتل ها می پردازیم.

تخصیص فضاهای ویژه در یک هتل، مهم ترین بخش معماری داخلی این مکان است. هتل ها به طور عمومی شامل تعدادی اتاق (که نباید از تعداد حداقل کمتر باشد)، لابی، پیشخوان و رستوران هستند که هرکدام از این فضاها نیز باید به بخش های ویژه کوچکتری تقسیم شوند. هتل هایی با درجات کیفی بالاتر، فضاهای دیگری مانند پارکینگ، سالن آمفی تئاتر، تعداد بیشتری رستوران برای صرف گروه های خاص غذایی، کافی شاپ، نمازخانه، فضای بازی (حیاط و پارک)، کافی نت، فضاهای ورزشی و… نیز دارند که هرکدام از اصول و استانداردهای ویژه خود تبعیت می کنند. یکی از مهم ترین اشتباهاتی که مهندسین طراح و معمار در طراحی پلان اغلب هتل ها مرتکب می شوند، توجه بیشتر به نمای بیرونی نسبت به فضای داخلی و هم چنین توجه بیشتر به لابی و رستوران و فضاهای عمومی نسبت به طراحی و ساخت اتاق ها و فضاهای داخلی است. این امر شاید نظر مشتری را در کوتاه مدت جلب کند. اما قطعا در درازمدت به نفع مدیران هتل ها نیست.

شرایط اتاق ها به لحاظ معماری و طراحی باید به گونه ای باشد که مشتری در آن احساس امنیت و آرامش کند. مصالح دیوارها باید به گونه ای باشند که علاوه بر حفظ امنیت (در مقابل زلزله و دیگر اتفاقات ناگهانی)، حریم صوتی را نیز حفظ کنند و از انتقال صداهای اتاق ها به یکدیگر جلوگیری به عمل آورند. وجود ستون در اتاق، چندان خوشایند نیست. اتاق به منظور دریافت نور و انرژی باید از فضای کافی برای تعبیه پنجره برخوردار باشد و امنیت و پوشش آن باید توسط چیدمان صحیح تخت نسبت به پنجره، استفاده از پرده با جنس و ابعاد کافی و …تأمین شود،نه قصور در تعبیه پنجره.

ابعاد بسیار کوچک سرویس بهداشتی و حمام، به منظور حفظ وسعت بیشتر برای اتاق، آن هم در اتاقی با ابعاد متوسط و بزرگ، یکی از اشتباهات رایج در طراحی هتل هاست. در نظر بگیرید مسافر هتل تنهاست و مجبور است حوله، لباس و لوازم بعد از حمام را به داخل حمام ببرد. بهتر است فضای دستشویی از حمام جدا باشد، اما در صورت عدم این امکان باید سرویس های این دو فضا با فاصله مناسب از یکدیگر تعبیه شوند. سرویس های بهداشتی داخل برخی اتاق ها دریچه هوای مناسب و تهویه کافی ندارند که این امر نیز موجب دل آزردگی مشتریان می شود.

اکوستیک کردن اتاق هایی که پنجره رو به خیابان دارند و نیز فضاهای مهمی چون سالن آمفی تئاتر، نماز خانه و حتی رستوران -که مسافر در آن نیاز به سکوت و تمرکز دارد. از موارد مهمی است که معمولا نسبت به آن سهل انگاری صورت می گیرد.

پلان راهروها و لابی باید به گونه ای طراحی شود که علاوه بر زیبایی به سهولت کاربری هتل و آرامش مسافران نیز کمک کند. وجود ستون در لابی، به خصوص اگر وسیع باشد، اجتناب ناپذیر است اما طراحان داخلی باید فضای داخلی را طوری طراحی و چیدمان کنند که وجود ستون ها مزاحمتی برای مسافران و مراجعان ایجاد نکنند.درها و پنجره ها باید در قسمتهایی تعبیه شوند که هوا و انرژی در تمامی فضای لابی جریان داشته باشد. در ورودی اغلب هتل های مدرن را با تکنیک چشم الکترونیکی می سازند تا ضمن حفظ امنیت از ایجاد صدای اضافی جلوگیری به عمل آورد. اما متاسفانه معمولا در بهره گیری از تکنیکهای این چنینی در سایر بخش ها کوتاهې میشود.

یکی از مشکلاتی که مسافران معمولا از آن گلایه دارند، ارتفاع بیش از حد پیشخوان هتل هاست، لازم است پیشخوان به منظور آسودگی از مزاحمت کودکان، اندکی بلند تعبیه و طراحی شود، اما ارتفاع آن بیش از میانگین قد انسان طبیعی باعث نارضایتی مشتری و میهمان می شود.اغلب هتل ها، به ویژه هتل های مدرن، در فضای لابی نیز سرویس بهداشتی عمومی دارند. متأسفانه در برخی هتل ها دیده شده است این فضا را نزدیک به رستوران، کافی شاپ و … می سازند که این امر آسایش مشتریان را برهم می زند.

یکی دیگر از قصورهای رایج در طراحی پلان داخلی هتل ها، کم کردن وسعت و ظرفیت آسانسورها به منظور صرفه جویی در وسعت لابی و فضای داخلی هتل است، اما واقعیت این جاست که تجمع افراد و انتظار آنها برای سوار شدن به آسانسور، مشکل بزرگیست که گاهی منجر به هجوم افراد به آسانسور و ایجاد ظرفیت بیش از حدمجاز و نهایتا افزایش احتمال خطر می شود.

متأسفانه برخی هتل های مدرن هنوز از نعمت داشتن پله های اضطراری محروم هستند. پله اضطراری، یکی از ارکان هر ساختمان بلند است و عدم وجود آن مشکلات جبران ناپذیری به بار می آورد. اما یکی از نکات مهم در طراحی پله های اضطراری، تعبیه آنها در فضاهای میانی اتاق هاست؛ به طوری که از درها و پنجره ها و ورودی اتاق ها عبور نکند.در پایان متذکر می شویم موارد مذکور تنها بخش هایی از اشتباهات معماری هتل هاست و طراحی و ساخت هتل ها، با توجه به کاربری های خاصشان شامل الگوها و استانداردهای بسیار پیچیده ای می شود.

تحریریه دکوبوم

منبع:سالنامه ایرانا،نویسند:سپیده دبیری